Het Mongolie van tegenwoordig

Mijn eerste indruk van Ulaan Baator Mongolie is druk, chaotisch en veel smog. Aangekomen op het station werd ik opgehaald door de eigenaar van het hostel. Een hele aardige man die bereid is alles voor je te doen. Het eerste wat me opvalt als we door de stad rijden is dat iedereen hier Toyota rijd (stuur rechts) en dat als er al verkeersregels zijn, niemand zich eraan houdt. Iedereen doet waar hij/zij zin in heeft.

Aangekomen in het hostel word ik ontvangen door de enige andere gast hier en dat is Bob (uit Nederland). Hij laat die dag de stad zien. Ik had al gelezen dat deze stad veel is veranderd na de overgang van het communisme naar het kapitalisme en dat is goed te zien.

De stad word voortdurend uitgebreid en overal worden mooie, hoge flats en kantoorpanden gebouwd. De stad en het land worden steeds westerser. Iets wat ze ook graag willen. Alleen of dat nou echt voor iedereen positief is? Voor mij is het fijn, want daardoor is alles hier ook in het Engels. Maar wanneer je langs de rand van de stad loopt zie je dat de nomaden verdrongen worden door de nieuwbouw. Waar zij eerst buiten de stad hun ger hadden staan, word er nu rond om hun heen stevig gebouwd. Een apart gezicht kan ik je vertellen.

Om even te ontsnappen aan de stad en opzoek te gaan naar het ‘echte’ Mongolie, gaan Bob en ik samen met de eigenaar van het hostel (onze prive gids) op een 2 daagse rondtrip naar het Terelj National Park. Voordat we het park inrijden lunchen we nog even bij een klein wegrestaurantje. Het eten hier is vooral heel veel en vet. Ik kan de porties hier nooit op en mijn lichaam is ook niet helemaal fan van al het vet. Maar volgens de Mongolen is dat nodig in deze koude dagen.

We bezoeken Dzjengis Khan Statue (de held van het land), klimmen de berg op naar een Boeddhistische tempel en gaan langs bij een Nomaden familie. Bij deze familie komen we erachter dat in ieder geval de nomaden in deze regio, behoor wat luxe kennen. Tegenwoordig hebben ze zonnepanelen, een tv, mobiel internet en een auto. Ze verhuizen nauwlijks nog, maar dat komt waarschijnlijk omdat ze hier vooral hun geld verdienen aan het toerisme. De familie bezit een aantal paarden en dus gaan we ook nog even een uurtje paardrijden.

Na een dag vol nieuwe indrukken komen we aan bij ons onderkomen voor de nacht. Een simpele Ger. We moeten de Ger zelf warm stoken door middel van een houtkacheltje. Binnen zeer korte tijd is het lekker warm en kunnen onze voeten en handen ontdooien (dat worden ijsklompjes bij -35). ’s Avonds doe ik veel kennis op over het land door de verhalen die onze gids vertelt. Hij verteld over hoe er zoveel jaren verloren zijn gegaan tijdens het communisme en hoe goed het nu gaat met het land.

De volgende dag start met wat vertraging. Door de kou wilde de auto niet starten. De olie en de accu zijn bevroren. Dat word opgelost door hier een vuurtje onder te bouwen. Ik ben maar op veilige afstand gebleven. Na 2 uur kunnen we gaan en trekken we nog even door het Nationaal Park om wat rots formaties en een grot te bekijken. Helaas kan ik er niet optimaal van genieten omdat mijn schoenen niet bestand blijken tegen deze temperatuur. Ze veranderen binnen enkele minuten in een vriezer en mijn voeten dus in ijsklompjes.

Morgen vertrek ik alweer voor de laatste etappe van de treinreis. Op naar Peking, China! Dit laatste gedeelte zal ik alle reizigers die ik onderweg heb ontmoet weer tegenkomen, want ik weet dat ze allemaal op dezelfde trein zullen zitten. Ben benieuwd hoe zij deze treinreis hebben ervaren.