Een pittig groen boontje

Chiang Mai is geweldig. De rust en het relaxte gevoel wat hier heerst is heerlijk. Geen toeterende auto’s meer of mensen die je om de 5 meter aanspreken om je in hun taxi te krijgen of om hun waar te verkopen. Nee, je kan hier gewoon rustig over straat lopen en om je heen kijken zonder bang te zijn dat als je even stil staat mensen meteen denken dat je iets van ze wil kopen.

Omdat Thailand overwegend boeddhistisch is ben ik de 1e dag naar een boeddhistische tempel geweest om is te kijken hoe een monk leeft. Het aparte was dat er 2 tempels op het terrein stonden en eentje was niet toegankelijk voor vrouwen (omdat wij ongesteld worden). Later werd me verteld dat dat geen boeddhistische maar een hindoeïstische tempel was.

Bij de tempel kon je ook praten met een monk. Uiteindelijk duurde het gesprek tussen mij en de monk 2,5 uur. We hadden een klik. Hij had dezelfde leeftijd en was heel anders, veel meer open, dan ik mezelf had voorgesteld. Ik heb een hoop geleerd over het leven als een monk.

Naast in contact komen met het boeddhisme is dit ook de perfecte plek om oog in oog te staan met een olifant. Veel mensen gaan olifant rijden, gelukkig word dit steeds minder. Ik vind het niet normaal. Ik twijfelde al of ik wel een olifanten opvang moest bezoeken, omdat ik niet wist hoe er met die beesten omgegaan werd daar. Uiteindelijk heeft de vrouw van mijn hostel mij te weten overtuigen.

Op de plek waar ik heen ben geweest werden, geredde en uitgerangeerde olifanten opgevangen die uit het circus of het olifant rijden kwamen. Deze olifanten kunnen simpelweg niet terug naar het wild omdat ze dat niet gewend zijn en daar dus niet zouden overleven. De olifanten liepen hier ‘vrij’ rond. We hebben ze mogen voeren en mogen wassen in de rivier. Een hele leuke ervaring. Maar het blijft natuurlijk niet goed voor deze beesten om dag in dag uit onder de mensen te zijn. Ze horen in het wild te leven. Mocht je ooit in Thailand komen support het olifant rijden dan niet (ze breken letterlijk hun rug).

Ik hoor jullie nu bijna denken ‘Ah, Robin doet het wat rustiger aan’. Nou, niet dus. Genoeg avontuurlijke en uitdagende activiteiten op komst.

Kajakken stond nog steeds op mijn verlanglijstje en dat kon ik hier dan eindelijk gaan doen. Doordat het geen regen seizoen is, staat het water heel erg laag. Erg uitdagend is het dus niet. Maar 4 uur op een rivier rond dobberen blijft heerlijk, rustgevend en toch nog een behoorlijke inspanning. Tijdens de trip hebben we onze eigen Catfish gevangen met een speer en wat groente geplukt.

De gids heeft dit vervolgens heerlijk bereid voor de lunch. De vis was heerlijk en de groente ook. Er zat zelfs een boontje tussen. Alleen toen ik dat heerlijke boontje in mijn mond had, bleek het een groen peper te zijn. Dat heb ik geweten. De tranen sprongen in mijn ogen en het voelde alsof mijn toch aan het wegbranden was. Ik heb een half uur lang continu ijs moeten eten om mijn tong te verdoven… Mijn tong is nu tegen alles bestand. Maar geen groene boontjes meer voor mij.

Het kajakken was leuk, maar komt niet in de buurt bij de uitdaging die ik daarna ben aangegaan. Overal in Thailand kun je naar de arena om van dichtbij een Muay Thai (Thai Kickboksen) gevecht te zien. Ik hoorde iemand in het hostel daarover praten en dacht, waarom ga ik niet zelf Muay Thai leren?

Zonder er al te lang over na te denken heb ik me ingeschreven voor een trainingskamp van 2 weken. Lekker impulsief, zoals ik al wel vaker heb gedaan deze reis. En zo komt het dat ik nu in een klein dorpje net buiten Chiang Mai getraind word door Muay Thai professionals, toppers.

Ik zal jullie even een klein overzichtje geven van hoe mijn dagen er hier uitzien. ’s Ochtends om 6.00 beginnen we met 4,5-10km hardlopen. Daarna trainen we tot 8.30. Na te hebben bijgeslapen begint om 16.15 de volgende training tot 19.15. Dit herhaald zich iedere dag muv zondag (chill dag). De training zelf is al super zwaar, maar de temperatuur van tussen de 35-40 graden maakt het nog even een tandje zwaarder.

Het is zwaar maar heerlijk. Mijn lichaam word hier echt op de proef gesteld. Inmiddels weet ik wel dat mijn 'fysieke' lichaam niet gemaakt is voor topsport. Mijn 'mentale lichaam' daarentegen is er juist helemaal voor gemaakt. Waar een wil is is een weg en die weg ben ik woensdag in geslagen. De topsport mentaliteit bevalt me hier prima. Ja, mijn lichaam doet overal pijn, maar ‘No pain, no gain’. Ik zie mezelf met de dag vooruitgang boeken en dat geeft een hoop voldoening en maakt alle pijn meer dan waard.

Of ik over 1,5 week nog zo enthousiast ben horen jullie dan .